Het verhaal van Mie d’n Os

Mie Verbiest ( geb. 1869; bijnaam Mie d’n Os) had als kind een geitje als huisdier. 

Ze woonde met haar familie aan de Balsebaan. Nu was de Balsebaan toen een belangrijke straat, want via die straat ging je naar Huybergen.
In Bergen op Zoom had je vroeger veel kazernes, o.a. het Markiezenhof, de Cort Heyligers, Oranje Nassau kazerne, Wilhelminakazerne en de kazerne Groot Arsenaal. Als de soldaten van het derde regiment infanterie geoefend hadden op de Woensdrechtse Heide werden ze vaak opgehaald met muziek.

Op een dag komt het regiment met muziek voorop terug van die Heide via de Balsebaan.
Mie hoorde de muziek en ging met haar geitje voorop lopen en dansen.
Plotseling schrok de geit, sprong opzij en kwam met haar uier tegen het prikkeldraad, hierdoor raakte de geit dus gewond.

Dit verhaal bereikte al snel de stad en iedereen sprak over het voorval.
Mie d’n Os, die had een geitje en die was een stuk van d’r uier kwijt.
O o ’t is zonde van dat beestje.

In vroeger dagen gingen veel tuinders vaak op bedevaart o.a. naar Kevelaer, Berendrecht, Beaurain, enz. Daar werd natuurlijk bij gezongen en een van die liedjes had als tekst:

Ons Liefvrouw moet moeder blijven, ons Liefvrouw moet moeder blijven. Moeder van barmhartigheid, help ons in de laatste strijd. Bid voor ons Maria.

Maar weldra zong heel de stad deze melodie met een andere tekst:

Mie d’n Os die ad ’n geitje

Mie d’n Os die ad ’n geitje

Ut was in z’n leste strijd 

’t was ’n stukske van z’n uier kwijt

O ’t is zonde van da beesje!

Dit lied werd al gauw een lied dat telkens bij de carnaval en later bij de Vastenavend terugkeerde. We zouden best kunnen zeggen dat dit het eerste Carnavalslied is !